Punicorum Libri Septemdecim 7

  

	Punicorum Libri Septemdecim 7

691. _Præcipitare fatum_, vid. ad IV, 731.     692. _ductorem_ Pœnum.     --_surdus pactorum_, ad pacta, fœdus nil curans, pro nihilo ducens,     ut _s. votorum_, X, 554.     693. _vertant_ se, vel iter. Cf. ad v. 539.     --_arces_ ut sup. v. 7.     694. _oblitis Divum_, quos scil. fœderis testes fecerint, adeoque     Pœnis perjuris.        *       *       *       *       *            *       *       *       * Errata: Liber I   7n. Pœni de principatu...  [6.]   54v. _Hadriaci_, non _Adriaci_, Col. et lapp.  [_sic scriptum_]   -- Hor. Od. I, 3, 15, 16, 4  [i.e. I, iii, 15 et I, xvi, 4]   109v. Vid Broukh. ad Tibull. I, 5, 33  [Brouch]   129v. quod si satis secum reputassent Heinsii  [Heiusii]   133n. Propert. IV, ii, 39 sq.     [_incertum vel undecim (11) vel duo (ii)_]   173n. Claud. nupt. Hon. et Marc. 88     [_sic scriptum: “Marcia” pro “Maria”?_]   185n. _studia adcendit_, favorem ei conciliat.  [couciliat]   214n. Stat. Silv. III, ii, 22  [III, ii 202]   225n. Stat. Th. III, lxix, 602 (_largus animæ_)     [_sic scriptum: recte III, 603_]   248v. Pœnis _sinus cingere_ inadsuetum fuisse     [_“inadsuetum” italice scriptum_]   252v. Prop. I, 11, 30.     [_incertum vel undecim (11) vel duo (ii)_]   267n. Hom. Il. ο, 590.  [Ill.]   334n. λίγξε βιὸς, νευρὴ δὲ μέγ᾽ ἴαχεν  [νευρὴ δη]   357n. _streinfein_, _abstreinfein_     [_sic scriptum: pro “streifen, abstreifen”?_]   383n. Virg. Æneid. ... IX, 330, 793 ...  [IX, 330, 793, 793]   425v. Annal. liter. Gœttingen.  [Gœttingue.]   477n.  [377]   484n.  [384]   499n. Sed h.l. potest etiam _hostis latus_     [“Sed h.l. Sed h.l. Sed h.l. potest etiam _hostis latus_”]   505. ≪Conditor Alcide ...  [_≪ incertum_]   569n.  [469]        *       *       *       *       *            *       *       *       *        *       *       *       *       * C. SILII ITALICI PUNICORUM LIBER SECUNDUS. ARGUMENTUM. Q. Fabius Maximus et L. Valerius Flaccus, legati Romanorum, in Sagunti portum invehuntur, et inde ab Hannibale repulsi Carthaginem petunt; 1-24. Hac occasione usus, dux Pœnorum milites ad periculum sibi inminens propulsandum, urbem totis viribus obpugnandam, et bellum ipsis deinde Romanis inferendum exstimulat; 25-55. Asbyte, Iarbæ, Gætulorum regis, filia, virgo fortissima venatuique adsueta, cum grege mulierum Pœnis auxilio venit; 56-88. Hujus impetum fortiter reprimit Mopsus, Cretensis, sagittandi peritissimus, qui, magna prius edita hostium strage, in ipsam virginem inruit, et Harpen, ejus comitem, occidit; sed propter necem Dorylæ et Icari, filiorum suorum, animum despondet, dolorisque inpatientia e muro se præcipitat; 89-147. Tum Theron, Herculis sacerdos, pugnæ succedens, clava sua magnam hostium multitudinem prosternit, ipsamque Asbyten, curru excussam, interficit, et caput, hastæ adfixum, ostentat; 148-205. Cujus rei dolore et ira percitus Hannibal, virginis cædem vindicare parat, et Saguntini, ejus adspectu consternati, fugam capessunt; Theron autem, dum suos revocare et mœnibus hostem prohibere conatur, gladio per pectus adacto perit, ejusque corpus ter circa rogum Asbytes raptatur; 206-269. Interim Senatus Carthaginiensium, adventu legatorum Rom. perculsus, frequens in curiam venit, et de responso iis reddendo consilia capit. Ibi Hannon et Gestar mutuis se verborum contumeliis lacerant. Ille, inveterato Hannibalis odio incensus, auctor est, ut superbia temeritasque juvenis merito castigetur; nec Romani, qui tantum virtute valeant, novo injustoque bello lacessantur; 270-326. Hic vero, factioni Barcinæ, quæ apud milites plebemque plurimum gratia valebat, addictus, Hannonis oratioriem refellit, et ad bellum Romanis, duce Hannibale, fortissimo reique militaris peritissimo juvene, inferendum, Patribus animum incendit; 327-375. Quibus orationibus habitis, Hannon res Saguntinis reddendas et Hannibalem Romanis dedendum censet: quæ sententia omnium fere, qui adsunt, indignationem movet. Fabius itaque, sinu effuso, bellum Pœnis indicit, et cum reliquis legatis Romam redit; 376-390. Hæc dum Carthagine geruntur, Hannibal, aliquot populis, qui defecerant, repente obpressis, omnibus copiis Saguntum obpugnare perseverat, et lætus adcipit clipeum, aliaque arma, ab Hispanis sibi dono missa, in quibus præter alia origines et fata Carthaginis, singulari opera et artificio expressa, miratur; 391-456. Saguntini jam unicam spem, in adventu classis Romanorum, qui tam procul erant, positam abjiciunt; et longa obsidione inopia omnium ita crescit, ut corticibus et frondibus arborum coriisque aqua mollitis famem tolerare cogantur; 457-474. Hanc urbis fortunam commiseratur Hercules, ejus conditor, et clam Junone, noverca sua, Fidei auxilium inplorat, quæ, ejus precibus mota, fractum Saguntinorum animum adeo erigit, ut vel ultima experiri non recusent; 475-525. Sed conatus Fidei non fugit Junonem, quæ præter opinionem prope urbem est, et extemplo Tisiphonen ab inferis evocat; 526-542. Hæc Furia formam adspectu terribilem exuit, et in Tiburinæ, morte Murri viduatæ, speciem conversa, Saguntinos hortatur, ut, quum nihil jam spei reliquum sit, morte voluntaria æternum servitium effugiant; 543-579. Tum petit tumulum, ex quo serpens prorepit, et ad mare contendit; 580-591. Hoc prodigio perterriti Saguntini, Genios jam urbe excedere sibi persuadent, et Tisiphones ope ex desperatione in rabiem vertuntur; qua instincti, arma, vestes, aurum, et quidquid publicarum, vel privatarum rerum superest, in rogum ingentem, ad id raptim exstructum, conjiciunt; et deinde parentes seque invicem jugulant: quo facto, Hannibal urbem capit; et Furia ad inferos revertitur; 592-707.   Cæruleis provecta vadis jam Dardana puppis   Tristia magnanimi portabat jussa Senatus,   Primoresque Patrum. Fabius, Tirynthia proles,   Ter centum memorabat avos, quos turbine Martis   Abstulit una dies, quum Fors non æqua labori                       5   Patricio Cremeræ maculavit sanguine ripas.     1. _vadis_, mari. Vid. ad I, 52.     --_Dardana_ ut I, 14.     2. _Tristia_ cf. ad I, 147.     3. _Primores Patrum_, Fabium et Poplicolam. Priorem nominat etiam     Flor. II, 6, 7, ubi vid. Duk. Sed Q. Bæbium Tampilum et P. Valerium     Flaccum, qui a nostro Poplicola non diversus est, missos tradunt     Cic. Phil. V, 10, et Liv. XXI, 6, qui c. 18 novæ legationis, cui     Fabius interest, mentionem facit.     --_Tirynthia proles_. Nam Fabius, auctor gentis Fabiæ, ex Herculis     cum Vinduna, Evandri filia, concubitu natus dicitur. Conf. Vaill.     Numism. Cons. Gent. Tab. VIII, et inf. VI, 627, 636; VII, 36, 44;     VIII, 217; Plut. vit. Fab. M., Juven. VIII, 14; Ovid. Fast. II, 237,     375 sq. et ex Ponto III, 3, 99; Prop. IV, i, 26; ubi v. Intpp.     4. Conf. VI, 637 sq.; VII, 40 sq. et Perizon. Animadv. hist. c. 5,     p. 194 sqq. Res vel tironibus nota ex Liv. II, 48 sq.; Dionys.     IX, 22; Flor. I, 12; Ovid. Fast. II, 193 seq.     --_Ter centum_, numero rotundo et poet. pro CCCVI, quot periisse     omnes fere memorant.     --_turbine Martis_, infelici pugna, ut passim. Vid. Ind. _vortex     pugnæ_ IV, 230.     5. _Fors non æqua_, iniqua, adversa, _labori_, conatui et virtuti.     Conf. ad v. 364, et III, 2.       1. _Cæruleis_, quod usitatum maris epitheton est, Col. et omnes       edd. teste Drak. Sed, si Lefeb. fides potius habenda est, in       quibusdam edd. _æruleis_, et in R. 2, _hæruleis_ exstat.       _Herculeis_ Ox. et Put. Non male, si non, ut I, 199, fretum       Gaditanum, quo legati, Romam petentes, non transmittebantur, sed       mare Sagunto, vel Monœco proximum intellexeris. Conf. I, 273, 585;       _porrecta_ R. 2.       4. _numerabat_ Tell. quod arridebat Cell. et arridere potest,       coll. I, 72, 364, et Virg. Ge. IV, 209. Sed _memorare_ idem fere       esse, quod numerare, recensere, jam monuit Drak.       5. _atra dies_ quosdam legere, ad oram Silii notavit N. Heins.       conf. Virg. Æn. VI, 429; XI, 28. Sed poetam h.l. in oppositione       vocum _ter centum avos_ et _una dies_ ludere, observat Drak., ut       Ovid. ex P. I, 2, 4, et Fast. II, 236.   Huic comes æquato sociavit munere curas   Poplicola, ingentis Volesi Spartana propago.     8. _Poplicola_, seu _Publicola_ (v. V.L.) notum cognomen, quod     P. Valerius, L. Bruti collega, in locum Tarquinii Collatini, primi     Cos., subfectus, _a populo colendo_ primus adceperat, quum fasces     populo in concione submisisset, secures teste Plut. ab iis     sustulisset, legemque de provocatione a Consulibus ad populum     dedisset. Cf. Liv. II, 7 et 8; Flor. I, 9 (ubi vid. Duker. p. 80.);     Dionys. L. V. _Valerius_ noster, vir consularis, legatus ad Pœnum     missus, propr. cognomen _Flacci_ habuit, sed poeta ei longe nobilius     majorum cognomen tribuit, ut inf. VI, 62, Atilius, M. Reguli filius,     _Sarranus_ dicitur, etsi idem, quod pater, nomen habuit: quod recte     jam monuit Periz. Anidmadv. hist. c. 1, p. 24. Valerium _Volesum_,     seu Volusum, P. Valerii Poplicolæ, prisci Cos., patrem, ex Sabinis     oriundum, cum Tatio, Sabinorum rege, Romam venisse, refert Dionys.     Halic. II, 46. Inde h.l. _Spartana propago_, quia Sabini originem     ducunt a Spartanis, e quibus quosdam acerbis Lycurgi legibus ad     patriam deserendam commotos, et cum Sabinis permixtos fuisse, idem     Dionys. II, 49, 51, et Plut. Qu. Rom. 15, tradit; quod jam     animadvertit Drak., qui etiam comparavit inf. XV, 546 _Amyclæum     nepotem_, h. Claudium Neronem, quod Claudia quoque gens a Sabinis     Romam translata, unde idem Nero VIII, 412; similiter Therapnæo     (Spartano) _a sanguine Clausi_ ortus dicitur.       8. _Poplicola_ ex fide marmm. (v.c. ap. Gruter. p. 150, inscr. 7       et bis p. 296.) et auctorum Græcorum, Dionysii, Plut. et Dionis,       scribendum putabant N. Heins., Drak., Sigon. ad Liv. II, 8, et       Schott. ad Auctor. de Vir. Illustr. c. 15. Omnes tamen libri h.l.       habent _Publicola_, vel _Poblicola_, ut in numo ap. Mediobarb.       p. 31. et in Fastis Capitol. ap. Gruter. p. 289. Præterea a       _populus_ formatur _populicus_ et _populicola_, (h. populum       colens, δημοκηδὴς ap. Dionys. L. V. et Plut.) pro quo olim non       modo _poplicus_ et _Poplicola_, sed et molliore forma _publicus_       et _Publicola_ dicebatur. Conf. Vorst. ad Val. Max. IV, i, ex. 1.       _Folci_ Col. _Volesi_ nomen legitur etiam inf. XIII, 244, et ap.       Liv. I, 58; II, 30; Juven. VIII, 182. Dionys. Halic. II, 46.       Plutarch. et Gruter. p. 6 et 460. _Volusus_ est ap. Rutil. Itin.       I, 169, in Inscript. Aræ Terentinæ, in Fastis Capitol. et in numo       gentis Valeriæ ap. Patin. Zosimus, a Cell. laudatus, lib. II, pr.       Valeriorum originem a _Valeso_ quodam Sabino repetit; unde       _Valesius_, et postea _Valerius_, judice Pompon. Leg. II, D. de       orig. jur. n. 36. Conf. Spanhem. de U. et P. N. p. 60 et Heins. ad       Ovid. ex P. III, 2, 105.   Is, cultam referens insigni nomine plebem,   Ausonios atavo ducebat consule fastus.                            10     9. Versus, qui nimio doctrinæ ostentandæ studio debetur.     10. Sensum huj. vers. non percepit Ern. qui eum ita interpretatur     ≪in fastis Rom. post avum consul inscriptus, seu in annalibus Rom.     illius nepos denominatus; quam formulam luculentius elatam vid. ap.     Hor. Od. III, 4, 5.≫ _atavo consule_, uno ex majoribus, Valerio     Publicola; Volesi f. et Bruti collega; _atav._ non propr. dicitur:     nam Valerius noster non quinto, sed nono gradu primi Publicolæ domum     contingebat.     --_fastus Ausonios_, annales Rom.     --_ducebat_, incipiebat, h. ejus nomen in principio fastorum inter     primos Consules legebatur. Sic fere _ducere orationem_, _causam_,     etc. dicitur. Durior videtur Schmid. explicatio ≪longam seriem     majorum habebat, qui fuerant Consules.≫       9. _Insculptum_ Ox.       10. _fastus_, non _fasces_, Ox. Put. et a m. pr. Tell. _Fastus_ et       _fastos_ recte dici monent Bentl. et Jani ad Horat. Od. III, 17,       iv; IV, 14, iv, et, quos Drak. laudat, Heins. ad Ovid. Fast.       I, 11, ad Claud. Cons. Honor. IV, 155, et Cons. Mall. Theod. v. 2;       Gronov. ad Senec. Consol. ad Polib. c. 33; Scalig. Emend. Temp.       p. 501; Priscian. Gramm. VI, p.m. 197 al.   Hos ut depositis portum contingere velis   Adlatum Hannibali, consultaque ferre Senatus,   Jam medio seram bello poscentia pacem,   Ductorisque simul conceptas fœdere pœnas;   Ocius armatas passim per litora turmas                            15   Ostentare jubet minitantia signa, recensque   Perfusos clipeos, et tela rubentia cæde.   ≪Haud dictis nunc esse locum; strepere omnia, clamat,   Tyrrhenæ clangore tubæ, gemituque cadentum.     11. Conf. Liv. XXI, 9.     --_depositis_, deductis, contractis, _velis_, ἱστία στείλαντες, ut     remis in portum ageretur navis.     14. _conceptas_, verbis conceptis inter pacis conditiones relatas.     18. _strepere omnia clangore tubæ_ pro, clangorem tubæ ubivis     strepere, resonare, ut ap. Virg. Æn. VI, 709.     19. _tuba Tyrrhena_, σάλπιγξ Τυῤῥηνὴ pro Τυῤῥηνικὴ, a Tyrrhenis,     h. Tuscis, seu Etruscis, inventa. Conf. ad V, 12 sq., VIII, 488;     Cerda ad Virg. Æn. VIII, 526; et Diodor. V, 40.       17. _Perfossos_ malebat D. Heins. _Pertusos_ N. Heins., refragg.       Dausq. et Drak., qui voc. _cæde_ tam ad _perfusos_, quam ad       _rubentia_ referunt.       19. _Tyrrheno c. t._, ut ap. Virg. Æn. VIII, 526, et Stat. Th.       III, 650, suspicari possis, quia et doctius est, et aures minus       obfendit. Sed vid. ad I, 123.   Dum detur, relegant pontum, neu se addere clausis                 20   Festinent: notum, quid cæde calentibus armis,   Quantum iræ liceat, motusve quid audeat ensis.≫   Sic ducis adfatu per inhospita litora pulsi,   Converso Tyrios petierunt remige Patres.     20. _relegant pontum_, ut simpl. _legere æquora_, etc. v. Bentl. ad     Hor. Od. I, xxxiv, 5.     23. _inhospita litora_, quia ab iis _repellebantur_ legati.     24. _Converso petierunt remige_, h. navi Carthaginem. Male πρύμναν     κρουσάμενοι explicabat Scalig. ad Manil. V, 38; ut nautæ mutato     situ, navem aversam in puppim inpulerint, non, ut antea, in proram.     Hæc refutarunt a Drak. laudati Gronov. Obss. IV, 26; Scheffer. Mil.     Nav. III, 4, et Salmas. Ep. 113 et 114.     --Eodem modo Virg. Æn. XI, 713 _conversas habenas_ pro equo dixit;     Ern.     Hic alto Pœnus fundentem vela carinam                           25   Incessens dextra; ≪Nostrum, pro Jupiter! inquit,   Nostrum ferre caput parat illa per æquora puppis.   Heu! cæcæ mentes, tumefactaque corda secundis!   Armatum Hannibalem pœnæ petit inpia tellus.     25. Egregia et adfectus plena oratio viri irati, suæque virtutis     sibi conscii.     --_fundentem_, solventem, expandentem.     26. _Incessens dextra_, persequens, h. dextram intendens ad navem,     ut milites in eam oculos converterent; qui minantis et irati gestus     est.     27. _Nostrum_ ἐναργῶς repetitur, ut passim alia verba. Drak. laudat     inf. v. 302, 531; XV, 362; Virg. Æn. VIII, 84; Lucan. I, 203; Stat.     Th. III, 62; Heins. ad Claud. in Rufin. II, 402; Bentl. ad Horat.     Od. III, xxiv, 25; et Gronov. Diatr. Stat. cap. 20.     29. _pœnæ petit_, ut mox _deposce_ sc. in pœnam. Conf. ad I, 677.     --_Hannibalem_ δεινῶς pro _me_. Drakenb. comparat XII, 198; Virg.     Æn. V, 194; Ovid. Met. VII, 11; Lucan. I, 202; Senec. Thyest. 180;     ubi vid. Gronov.       26. Hunc versum e c. Col. restituere Carrio et Modius, extruso       alio, _Insequitur, verbis amens trepidantia castra_, quem Nicander       in ejus locum substituerat, ut loco mutilo mederetur: nam priscæ       edd. neutrum agnoscunt.   Ne deposce, adero: dabitur tibi copia nostri                      30   Ante exspectatum; portisque focisque timebis,   Quæ nunc externos defendis, Roma, Penates.   Tarpeios iterum scopulos præruptaque saxa   Scandatis licet, et celsam migretis in arcem,   Nullo jam capti vitam pensabitis auro.≫                           35     31. _Ante exspectatum_, ut ap. Virg. Georg. III, 348 (ubi vid.     Intpp.) et Ovid. Met. IV, 789; VIII, 5; Drak.     --_portisque_, etc. Tuæ urbi timebis, o Roma, quæ nunc peregrinam     Saguntum defendis.     33. Licet iterum in Capitolium, confugiatis, ut olim, quum Galli     Senones in urbe essent; nullo tamen captivi _auro vitam pensabitis_,     h. auro penso, ut tum temporis, redimetis, ut XII, 428; Confer ad     lib. I, vers. 624.       29. _petis_ malebat N. Heins. cui sequentia favent.     Incensi dictis animi, et furor additus armis;   Conditur extemplo telorum nubibus æther,   Et densa resonant saxorum grandine turres.   Ardor agit, provecta queat dum cernere muros,   Inque oculis profugæ Martem exercere carinæ.                      40     36. _furor additus_, verba Virg. Æn. II, 355.     --_armis_, armatis.     37. _telorum nubibus_, vid. ad I, 311.     39. _Ardor agit_, (ut ap. Virg. Æn. VII, 293.) incitat Pœnos,     _exercere M._, ad obpugnationem strenue continuandam.     --_provecta_ sc. carina: quod verbum ex vers. seq. repetendum     monent     Drakenborch ad h.l. et Gronovius in Gustu ad Stat. Thebaid. lib. I,     vers. 112.       39, 40. Hi versus transponendi, auctore N. Heins. Post _muros_       hunc versum, _Navis: festinantque ruuntque ante ora suorum_, aut       alium ejusmodi excidisse putabat Dausq. Sed vid. not.   Ipse autem incensas promissa piacula turmas   Flagitat, insignis nudato vulnere, ductor,   Ac repetens questus furibundo personat ore:   ≪Poscimur, o socii! Fabiusque e puppe catenas   Ostentat, dominique vocat nos ira Senatus.                        45     41. Ipse Hannibal ab incensis militibus promissam flagitat ultionem,     et vulnus, adverso femori in obpugnatione urbis inflictum, nudat, ut     animi eorum benevolentiæ misericordiæque sensu adficiantur.     --_piacula_, ultionem ducis sui pœnasque a Romanis petendas.     --_promissa_, quod v. 36 satis innuitur. Et quis poetam ad     annalium     formulam et subtilitatem exiget?     --Ernesti V. Cl. non persuasit mihi hanc explicationem: ≪Oratio     Hannibalis, callida quadam ironia se ipsum fœderis rupti _piaculum_     Romanis obferentis, atque ita, nudato insuper vulnere, quod nuper     adceperat, milites ad odium Rom. suique commiserationem incitaturi,     a Silio ficta est et nititur ipsis H. verbis v. 29, 31. Ergo     _promissa piacula_, h.e. pœnam Romanis a se ipso promissam, _milites     flagitat_, dum postulat ab iis, ut id promissum ipsi exsequantur,     seque Romanis, ut hi volebant, tradant, quo pertinent verba seq.     vss. 47, 48. Ut igitur milites acrius sentiant iniquitatem     Hannibalis hostibus tradendi, irasque majores adversus Romanos     concipiant (v. 54, 55.), his veluti τέχναις utitur, vulnus     ostentans, virtutis suæ documentum, et Romanos victores adpellans.≫     44. Orationem gravissimis adfectibus insurgere, ecquis est qui non     sentiat?     --_Poscimur_, poscor ad pœnam, ut _flagitor_.     --_catenas_ quasi _ostentat_, præclare, quoniam ducem ipsum in     pœnam     fœderis rupti deposcebat.     45. _domini_, dominici, dominantis, superbi, ut nostrum _herrisch_,     _gebieterisch_, et κύριος pro κυριακός. Sic hasta, manus, mensa,     terra _domina_, quibus obponuntur _famulæ_ aquæ, manus etc. Confer     ad I, 173; Heins. ad Ovid. Epist. II, 74; III, 100, et Fastor.     I, 286. --_vocat_ in jus, et ad rationem reddendam.   Si tædet cœpti, culpandave movimus arma,   Ausoniam ponto propere revocate carinam;   Nil moror: evincta lacerandum tradite dextra.   Nam cur, Eoi deductus origine Beli,   Tot Libyæ populis, tot circumfusus Hiberis,                       50   Servitium perferre negem? Rhœteius imo   Inperet æternum, et populis seclisque propaget   Regna ferox: nos jussa virum nutusque tremamus.≫     49. _Eoi_, orientalis regis, _Beli_. Conf. I, 73 et 87.     51. _Rhœteius_, Romanus. Vid. ad I, 115.     53. _tremere_ aliquid, ut VIII, 60; XVI, 666. V. Burm. ad Val. Fl.     V, 520; Heins. ad Claud. in Rufin. II, 125.       48. _evincta_ Col. ut inf. v. 341, et ap. Virg. Æ. V, 269, 365,       494, 774; VIII, 286; Tibull. I, 7, vi; Vulgg. _en vincta_; alii       _et vincta_, _victa_, _vita_.       51. _præferre_ R. 3; Parm. Marsi Veneta, Junt et al.       52. _æternum Imperet_, _et_ Col. et Ox., unde _Æternum imperitet       populis_ recte, opinor, emend. N. Heins., quod et probavit Drak.,       et recepit Lefeb. _seclisque_ Col. Ox. R. 3; Parm. quod ad       diuturnitatem, ut τὸ _populis_ ad magnitudinem imperii       spectat. Vulgo _sedisque_, solemni librarr. incuria, qua, literas       _cl_ sæpius in _d_ coaluisse, et contra literam _d_ in _cl_       divisam esse, exemplis docet Drak.       53. _Regna_ e c. Col. restituere Modius, N. Heins. et Drak., non       improbb. Dausq. Cell. et Lefeb., qui vulgatam lect. _Signa_       servarunt, h. exercitum victorem, arma victricia late proferat.   Effundunt gemitus, atque omina tristia vertunt   In stirpem Æneadum, ac stimulant clamoribus iras.                 55     54. Nota est superstitio veterum, qui, quum aliquid mali omnis     adcidisset, aut dictum esset, ejus eventum hostibus inprecari, et     formula, _omen Dii auertant_, uti solebant. Cf. ad v. 377. Casaub.     ad Theophr. περὶ δεισιδαιμ. p.m. 212; Heyne ad Tibull. III, iv, 1;     ad Virg. Georg. III, 513, et, quos Drak. citavit, Daniel. proph.     IV, 16, Ovid. Amor. III, ii, 16; Art. Am. III, 247; Met. VI, 212;     Fast. III, 494; Broukh. ad Prop. III, vi, 20.     [“v. 377” recte v. 380]       54. _omina_, non _omnia_, scripti et priscæ quædam edd.     Discinctos inter Libyas populosque bilingues,   Marmaricis audax in bella Œnotria signis   Venerat Asbyte, proles Garamantis Iarbæ.     56. Ad Asbyten Silius transtulit multa ex iis, quæ de Camilla     memorat Virg. Æn. VII, 803 sqq. et XI, 552 sqq.     --_Discincti_ propr. dicuntur, qui veste laxiore, aut fluente     utuntur, et hinc, qui negligenter, molliter et luxuriose vivunt.     Silio h.l. præivit Virgilius Æneid. VIII, 724; ubi Cel. Heyne     dubitat, an is proprius Afrorum habitus fuerit. Sed inf. certe     III, 236, Afris, etiam pugnantibus, _sinus cingere inadsuetum_     fuisse, poeta memorat, et Liv. XXXIV, 11, _Nomadum discinctus     eques_, ut Auson. Grat. Act. c. 14, _discincta Carthago_ dicitur.     --_bilingues_, ut ap. Virg. Æn. I, 661; δίγλωσσος, vel δίπτυχος     γλῶσσα ap. Eurip. Troad. v. 286; german. _zweyzungig_. _Pœnus     bisulcilingua_ ap. Plaut. Pœn. V, 2, 74. Alia exempla vid. ap. Drak.     ad XVI, 157.     57. _Marmarica_, inter Cyrenaicam et Ægyptum, contra Cretam, hodie     _Barca_.     58. _Garamantis Iarbæ_ conf. ad I, 414 et seqq. et Virgilii Æneid.     lib. IV. vers. 198 et seqq. quem locum Silius hic ante oculos     habuit.       56. _Libyas_ Col. _Libyes_ Ox. _Libycas_ Put. Vulgo _Libycos_.       Vid. ad I, 189.       58. _Hasbytæ_, _Hasbitæ_ aberrat. Nomen illud Drak. deductum putat       ab _Asbytis_, Libyæ populo, qui Ἀσβύται dicuntur Ptol. IV, 4, sed       Ἀσβύσται Herodot. IV, 170. Steph., Prisciano in Perieg. v. 195;       Dionys. v. 211; ap. Tzetz. in Lycophr. p. 122; et Plin. V, 5; ed.       Hard. cf. Intpp. ad Virg. Æn. XII, 362, et Salmas. Exerc. Plin.       p. 270. _Iarbæ_ Col. vid. ad I, 417, Vulgg. _Hyarbæ_, et Drak.       _Hiarbæ_.   Hammone hic genitus, Phorcynidos antra Medusæ,   Cinyphiumque Macen, et iniquo e sole calentes                     60   Battiadas late imperio sceptrisque regebat;     59. _Medusæ_ pater erat Φόρκυν, al. Φόρκος et Φόρκυς, unde ipsa     _Phorcynis_ dicitur. Poeta autem, quod alii jam observarunt, h.l.     expressit Lucan. IX, 624 seqq. quem vide, ut de Phorcydum et     Gorgonum genere, nominibus et sede, quam poetæ antiquiores in     extrema Occidente marisque Atlantici insula, seriores vero in terra     continente Libyæ iis adsignant, Heyne ad Apollod. I, 2, p. 24 sq.;     II, 4, p. 295, 305; et Comment. de Theog. Hesiodi, p. 142 sq. it.     Cl. Hermanni Mythol. Hom. et Hes. p. 38 et 401.     --_antra Medusæ_ conf. X, 174; et Ovid. Met. IV, 771 sqq.     60. _Macæ_, οἱ Μάκαι, populus Syrticus. Conf. III, 275; IX, 11;     Plin. V, 5.     --_Cinyphius_, al. _Cinyps_, Κίνυφος et Κίνυψ, Libyæ fl.,     fertilibus, qui adjacent, agris celebratus, inter duas Syrtes per     Macas in majorem _Syrtin_ (_il Golfo di Sidra_) influit, et nunc     _Wadi-Quaham_ dicitur. Conf. III, 275: _d’Anville Geogr. Anc. III_,     p. 71; _Memoires de l’Acad. des Inscr._, T. XXVI, p. 78; Herodot.     IV, 175 et 198. 61. _Battiadas_, Cyrenæos, ut III, 253, et Βαττιάδαι     ap. Pind. Pyth. V, 73, et Callim. H. in Apoll. v. 96. Hinc et     Callimachus passim _Battiades_ dicitur, vel quia a Batto originem     ducebat. V. Burm. ad Ovid. Amor. I, xv, 13.     --_iniquo sole_, nimio æstu, ut ap. Virg. Æn. VII, 227. _iniqua_     dicuntur ea omnia, quæ nimis, vel parva, vel magna sunt. Ager autem     Cyrenarum, etsi in desertioribus Libyæ locis situs, propter     fertilitatem, quam potissimum fontibus debet, prædicatur. Vid.     Spanhem. ad Callim. H. in Apoll. v. 65. Ceterum _Cyrene_ et mox     _Barce_ per πρόληψιν h.l. sed exemplo Virg. Æ. IV, 43 (ubi vid.     Heyne) nominantur; nam Battus ejusque nepotes, harum urbium     conditores, longo tempore post Iarbam vixere. Conf. ad I, 628, et     VV. DD. ad Herodot. IV, 160.       59. _arva Medusæ_ suspicari possis coll. Lucan. IX, 626. Sed et       vulgata bene se habet. Vid. not. _arva Medusæ_ pro _antra_ etiam       conj. Schrader in observatt. p. 26, 27, quoniam voces illæ passim       confundantur, (vid. Burm. ad Lucan. VI, 408) et sic Hammonis filio       præclarius imperium reddatur.       60. _iniquo sole_ Junt. Ald. Gryph. Antwerp. al. _i. a sole_ Med.       Vulgatam lect. tuetur Drak. coll. Terent. Andr. I, 5, 33, et Cic.       pro Cluent. c. ult. ubi vid. VV. DD.   Cui patrius Nasamon, æternumque arida Barce,   Cui nemora Autololum, atque infidæ litora Syrtis   Parebant, nullaque levis Gætulus habena.     62. _Nasamon_ vid. ad I, 408.     --_patrius_, ejusdem patriæ, circa lucos Hammanis in Marmarica,     quem vulgarem errorem geograph. notat Cellar. ad Curt. lib. IV,     7, 19.     --_Barce_ urbs mediterr. Cyrenaicæ, et etiamnunc caput regni     Barcani, inde denominati, quod inter Ægyptum regnumque Tunetanum     litori prætenditur.     --_arida_ cf. III, 251; Virg. Æ. IV, 42; Claud. bell. Gild.     v. 160. Tota regio Barcana soli asperitate et siccitate sterilis,     latrociniisque infesta est.     63. _Autololes_, populus Mauritaniæ Tingitanæ et Gætuliæ ad montem     Atlantem oramque maris Atlantici. Cf. III, 306 seq., XI, 192, Plin.     V, 1, 2.     --_infidæ_, latrociniis et naufragiis infestæ.     64. _Gætulus levis_, agilis ad cursum et ad equos regendos _nulla     habena_. Vid. ad I, 215. An _levis_ est vagus et palans, more     Nomadum, et _habena_ h.l. imperium? Gætuli certe, ut verbis Sallust.     Bell. Jug. c. 18 utar, neque moribus, neque lege aut imperio     cujusquam regebantur: vagi, palantes, etc. Sed alterum magis h.l.     convenit.       64. _Getulus_ quidam. Male! Gr. Γαιτούλοι.   Atque is fundarat thalamos Tritonide nympha,                      65   Unde genus, proavumque Jovem regina ferebat,   Et sua fatidico repetebat nomina luco.     65. _is_, Iarbas, et mox _regina_ Asbyte.     --_fundari_ et _fulciri_ familia dicitur, uxore ducta liberisque     ex ea susceptis, quibus mortuis δόμος ἡμιτελὴς Il. β, 701. Filii     patrum σθένος, vel στύλοι οἴκων ap. Eurip. in Taur. v. 57; Troad.     570; al. conf. Burm. et Weitz. ad Val. Fl. I, 721; VI, 689; et quos     Drak. laudat, Stat. Silv. IV, vii, 30; Auct. Octaviæ v. 532; Prop.     IV, ii, 69; Appul. Met. VII, p. 136; ubi v. Pric. (et p. 350); Virg.     Æn. XII, 59.     --_nympha Tritonide_, h. Tritonidis paludis et fl. prope Syrtim     minorem. Conf. Virg. Æn. IV, 198. Cellarius suspicabatur, Silium     adlusisse ad Amazonidas Afras, quas circa hunc lacum habitasse     tradit Diodor. III, 53.     66. _proavum_ si proprie dixit poeta, vel _proles_ v. 58 non filia,     sed neptis est, vel avi materni pater innuitur, ut Asbyte tam     paternum, quam maternum genus a Jove fingatur duxisse, quod ad     summam ejus nobilitatem valeret.       67. Vereor, ut hic versus sit a Silii manu; languet certe et       versus præc. sententiam repetit.   Hæc ignara viri, vacuoque adsueta cubili,   Venatu et silvis primos defenderat annos:   Non calathis mollita manus, operatave fuso,                       70   Dictynnam, et saltus, et anhelum inpellere planta   Cornipedem, ac stravisse feras inmitis amabat.     68. Conf. Virg. Æn. VII, 805 sq. Pind. Pyth. IX, 33 seq.     --_ignara_, expers, _viri_, ut ap. Hor. Epist. II, i, 132; ἄνδρα     οὐ γινώσκω Luc. I, 34. Musæi locutionem γάμων ἀδίδακτος cf.     D. Heins.     70. _mollita_, mollis facta, vel effeminata _calathis_ flectendis,     vel lana trahenda et facienda. Conf. Virg. l.c.     --_operari_, operam dare, v.c. textis, Musis, sacris, etc. Cf.     v. 674; Heyne ad Tibull. II, i, 65; iii, 36; Bentl. ad Horat. Od.     III, xiv, 6.     71. _Dictynna_ prop. Britomartis, Nympha et Dianæ socia, h.l. ipsa     Diana. Vid. Heyne Exc. ad Virg. Cir. v. 200, et Spanhem. ad Callim.     H. in Dian. v. 190, 197, 205.     --_planta_, calcaribus, _inpellere_, ut _p. fodere_ VI, 212;     VII, 67; VIII, 556; Virg. Æn. VI, 882.     72. _stravisse_, ἀορίστως.       69. Vulgg. _assueverat_, quod primus Nicand. ap. Junt. dedit,       verbo perperam ex v. præc. repetito: _defenderat_ scripti et       priscæ edd. quod Cellar. exponit, quasi transmittendo et       transigendo arcuerat; et Drak., venatu defenderat virginitatem ab       illecebris procorum. Sed _defendere_ vitam est forte id. qd.       tueri, h. servare, tolerare eam. N. Heins. conf. v. 673 hujus       libri qui tamen ad sententiam h.l. expediendam nihil omnino valet.       Idem conji. _exegerat_. Propius ad literarum ductum accedit       emendatio Burm. _impenderat_; proxime vero, quod reposuit Lefeb.       _dependerat_, h. impenderat, ut ap. Lucan. X, 80: Conf. idem       VIII, 100, et Colum. IV, vii, 22; X, i, 20. Sed utrumque cum       tertio casu jungi solet. Fortassis _deferverat_ κατὰ       _annos_, vel _duraverat_, vel _diffuderat_, et, nescio quid,       scripsit poeta: _extenderat_ suspic. Schmid. coll. v. 103. Sed ibi       est longius tolerare, ut v. 524; III, 96 et al.       70. _molita_ Tell. R. 3. Ben. Ald., non improb. Lefeb. si legatur,       _non calathos molita manu_.   Quales Threiciæ Rhodopen Pangæaque lustrant   Saxosis nemora alta jugis, cursuque fatigant   Hebrum innupta manus: spreti Ciconesque, Getæque,                 75   Et Rhesi domus, et lunatis Bistones armis.     73. Comparatio petita ex Virg. Æn. I, 316 sq. et XI, 659 sq. ipsa     autem Thraciæ, cujus montes populique h.l. recensentur, descriptio     ex ejusd. Georg. IV, 461 seqq. conf. inf. VIII, 428 seq.     --_Threiciæ_ (Θρηΐκιαι, ex forma Ion. Θρήϊξ pro Θρᾶξ) sc.     virgines, vel Amazones, quæ cur _Thraciæ_ dicantur, docet Heyne ad     Virg. Æ. XI, 659.     74. _cursuque fatigant_ v. Heyne ad Virg. Æn. VII, 807: _fatigare_,     fatim agere, sæpius tractare, exercere, frequentare (vid. ad I, 63     et 675.) v.c. _amnem remis_, h. crebro movere _silvas venatu_,     sæpius pererrare, ap. Virg. Æn. VIII, 94, et IX, 605; ad quæ loca     vid. Heyne. Sic _cursu Hebrum_, maximum Thræciæ, quæ hiemis sedes     est, flumen, glacie scil. adstrictum, _fatigare_ significat, cursu     eum frequenter transmittere. Conf. Hor. Epist. I, iii, 3, et, quos     Lefeb. jam laudavit, Virg. Æn. XI, 660, _Amazones flumina     Thermodontis pulsant_, et Martial. VII, 6, _Et ungularum pulsibus     calens Ister_. Hæc ratio linguæ convenientior videtur, quam si     _cursu fatigare_ simpl. pro cursu vincere, superare, accipias.     Conf. tamen Virg. Æn. V, 253, et inpr. Æn. I, 317 _volucrem fuga     prævertitur Hebrum_, quæ lectio nostro forte loco firmari potest.     Vid. ibi Heyne.     75. _Hebrum... fatigant_, Schmid. interpretatur campos Hebro     adjacentes ut _arare fluvium_, et similia, quæ illustrat Burmannus     ad Grat. Cyn. 314     --_innupta manus_: ≪Amazones cum contemtu virorum se tuentur.≫     Justin. loco class. II, 4. Ἀμαζόνας ἀντιανείρας Hom. Il. γ, 189; ζ,     186; Ernesti: sed Homerus alio sensu eas ita dicit; eo, quo Virg.     Æneid. lib. I, 493, _audetque viris concurrere virgo_.     --_Spreti Ciconesque_, etc. pro, quæ spernunt connubia et     consuetudinem Thracum.     --_Cicones_, Thraciæ populus prope _Hebrum_ fl., qui nunc     _Marizza_ dicitur.     --_Getæ_ Thracibus adnumerantur exemplo Virg. Ge. III, 462 et     IV, 463; ad quæ loca vid. Heyne et Voss.     76. _domus_ conf. ad I, 572.     --_Rhesi domus_ v. Heyne ad Virg. Ge. IV, 461 et Æn. I, 469.     --_lunatis armis_, h. peltis, scutis parvis, Amazonum inprimis,     quæ formam mediæ, vel corniculatæ lunæ referebant. Cf. Virg. Æn.     I, 490; XI, 663; Senec. Hippol. v. 400; Lips. Mil. Rom. III, 1 et 2,     et loc. class., a Drak. adpositum, Quint. Cal. I, 146 sq.       75. _Hæmum_, Thraciæ montem, pro _Hebrum_, substituendum censebant       Burm. et Drak. coll. Claud. de laud. Stilic. III, 307, 308, quia       nemo per flumina currit. Non male: sed vulgata quoque lectio       defendi potest. Si quid tamen mutandum, scriberem _cursuque       fatigant Eurum_ (vid. Heyne ad Virg. Æn. I, 317.), vel _pulsuque       fatigant_. Vid. not. _Geræque_ quidam codd., teste et prob.       Dausq., qui Geras sibi non nescios dicit, sed forte cum _Gerrhis_       eos confudit, quod et suspicatur Drak.     Ergo habitu insignis patrio, religata fluentem   Hesperidum dono crinem, dextrumque feroci   Nuda latus Marti, ac fulgentem tegmine lævam   Thermodontiaca munita in prælia pelta,                            80   Fumantem rapidis quatiebat cursibus axem.     78. De _Hesperidibus_ vid. ad I, 431.     --_donum Hesperidibus_ est aurea fascia, seu reticulum, ab Hesp.     adceptum: poetam autem puto cogitasse de aureis pomis in hortis     Hesperidum crescentibus, qui quum siti essent in finibus Mauretaniæ,     obvia fictionis illius occasio fuit, inpr. Silio, qui his     adlusionibus e longinquo repetitis delectatur; Ern. _nodo_ omnino     legendum putabat etiam Withof.     --_dextrum_ κατὰ _latus_, mammam, _nuda Marti_, ad pugnam, ut eo     expeditius pugnaret. Cf. VV. DD. ad Virg. Æ. I, 492, et Heyne ad Æ.     XI, 649; cujus explicatio nostro quoque loco comprobatur.     79. _tegmine_, pelta, quæ lævum latus tegebat.     80. _Thermodontiaca_, Amazonia. Vid. ll. cc. in var. lect.     81. _Fumantem_, ut VIII, 282. Cf. Virg. Ge. III, 107 et Hor. Od. I,     i, 4.       78. _dono crinem_, non _crinem dono_, Col. _nodo_ conji. D. Heins.       probb. N. Heins. Drak. (qui speciem Amazonæ, crinibus nodatis       ornatæ, ex Gronov. Thes. Antt. Gr. T. I, exibuit) et Lefeb. qui τὸ       _nodo_ recepit, coll. Virg. Æn. IV, 138, et Senec. Hipp. v. 399,       ut adeo Hasbyte eodem, quo Hesperides, modo crines _nodo_, h. in       nodum _religaverit_, retro collegerit; vel religaverit nodo,       h. retiolo aureo, κρωβύλῳ Hesperidum, quem fortasse ab ipsis dono       acceperit. Si posterius verum est, non est quod vulgatam lect.       sollicitemus; si prius, vox _Hesperidum_ importuna est, et       crediderim fere, poetam _H. modo_, vel, præeunte Virg. Æn. I, 320,       _Harpalyces modoque_, vel _nodoque sinum_ scripsisse: etsi ad       morem Hesperidum, crines in nodum cogendi, Silius etiam inf.       III, 284 respexisse videtur, et, si vel maxime ignotus est, locus       tamen noster non majore interpolationis suspicione laborat, quam       similis Horat. Od. II, 11, extr. ubi vid. Bentl. et Jani.       79. _fulgentem_, non _fulgenti_, Col. et Ox. _lævam_, non _lævum_       Col.       80. _Thermodontiaca_, non _Thermodoontiaca_, Put. Θερμώδων, οντος,       dicitur Ponti fl. qui Ponto Euxino miscetur. Conf. VIII, 433, et,       quos Drak. laudat, Stat. Silv. I, 6, 56. Intpp. ad Virg. Æn.       XI, 659; ad Prop. III, 12, (al. 13) 16; Heins. ad Claud. de R. P.       II, 66; ad Ovid. Met. II, 249. Add. Intpp. ad Val. Fl. IV, 601 et       al.   Pars comitum bijugo curru, pars cætera dorso   Fertur equi; nec non Veneris jam fœdera passæ   Reginam cingunt: sed virgine densior ala est.   Ipsa autem gregibus per longa mapalia lectos                      85   Ante aciem ostentabat equos, tumuloque propinquo,   Dum sequitur gyris campum, vibrata per auras   Spicula contorquens summa ponebat in arce.     84. _virgine densior ala est_, quædam mulieres, quæ Asbyten     comitabantur, etiam nuptæ erant, sed major pars virgines. Male intp.     quidam ≪major pars virginum equo merebat.≫     85. _mapalia_ h.l. sunt forte vici et pagi, qui ex mapalibus     constant, ut ap. Sallust. b. Jug. c. 18 et 46. De _mapalibus_,     tuguriis Nomadum, Hamaxobiorum, quæ plaustris inponunt, v. Heyne ad     Virg. Ge. III, 340, et Æn. I, 421.     --_longa_, longinqua, remota.     87. _Dum tumulum propinquum_ arci Sagunt. circumequitat, unde _gyri_     efficiuntur: nam _campum sequitur_ (ut apud Virg. Æn. II, 737,     v. 629), qui in ipso campo progreditur eumque emetitur; Ern. Vid.     var. lect.       86. _tumuloque propinquum_ conj. Best, et recepit Lefeb. prob.       Drak., ut sensus sit: dum, equos in gyrum flectens, _sequitur_,       h. petit (ut I, 141; Virg. Æn. V, 629; Ovid. Epist. VII, 10, et       Fast. VI, 109; Cic. ad Att. X, 18 ubi vid. Græv.) campos colli, in       quo Saguntus condita, propinquos. Non male: at, qui in campo sunt,       tela in urbem alte sitam frustra mittere videntur. _Dum secat in       gyros campum_ emend. N. Heins. coll. inf. v. 171. Sed vulgatam       forte lectionem non male ita expedias: Electissimum       pulcherrimumque equitatum Asbyte ipsa ante prima signa ducit, et,       dum in campo circa urbem longius procedit, (vel in campo _viam_,       seu _iter sequitur_, ut ap. Ovid. Pont. I, 4, 38; II, 10, 18;       Virg. Æn. II, 737) collem, vel tumulum, (τύμβον, ut ap. Virg. Æn.       XI, 849 sq.) urbi propinquum, conspicit et occupat, unde jacula in       superiores urbis, celli inpositæ, partes mittit.     Hanc, hasta toties intrantem mœnia, Mopsus   Non tulit, et celsis senior Gortynia muris                        90   Tela sonante fugat nervo, liquidasque per auras   Dirigit aligero letalia vulnera ferro.     90. _Gortinia Tela_, h. Cretica: nam Gortyna, seu Gortynæ (nunc     _Gurtina_) urbs Cretæ (_Candiæ_) ex qua insula Mopsus Saguntum     venerat. Conf. mox v. 101. Epitheton simpl. ornat, ut _harundo     Cydonea_ X, 261, et _Dictæa_ XIII, 184; XV, 634. Cydon, vel Cydonia     (hod. Canea) urbs, et Dicte mons Cretæ. Λύκτιον, seu Λύττιον ἀεμμα     ap. Callim. H. in Apoll. v. 33; ubi vid. Spanhem. Poetæ a     præstantiore aliquo genere epitheta repetere solent: Cretenses autem     nobilissimi olim sagittarii fuere, quorum hinc ope Romani sæpius usi     sunt, Cretaque abundabat canna, sagittis aptissima.     91. _fugat_, jacit, _sonante nervo_. λίγξε βιὸς, νευρὴ δὲ μέγ᾽     ἴαχεν, Hom. Il. δ, 125.     92. _Dirigit vulnera_, h. sagittam, vulneris infligendi causa, ut     ap. Sen. Herc. Œt. v. 159; Virg. Æn. X, 140; XI, 654; XII, 490.     Conf. ad I, 397.     --_aligero ferro_, ut πτερόεντες ὀϊστοὶ, ἰὰ πτερόεντα. Conf.     v. 95.       92. _Deligit_ Col. unde _Derigit_ suspic. Drak., quod Lef. edidit,       ut sit pro, mittit e muris, non id. qd. _dirigit_, quæ verba       communiter olim usurpata putabat Drak. ad IV, 676. Ego potius       crediderim, verbum _derigere_ soli librarr. fraudi et incuriæ       deberi. Conf. ad IV, 540; VI, 228; IX, 583; Virg. Ge. II, 281; Æn,       I, 401, et loca in notis laudata.   Cres erat, ærisonis Curetum advectus ab antris,   Dictæos agitare puer levioribus annis   Pennata saltus adsuetus arundine Mopsus.                          95     93. _Curetum_, de quibus vid. loc. class. Strab. X, p. 310, 326, al.     p. 465 seq. Conf. Heyne ad Apollod. p. 15, 16. Spanhem ad Callim.     H. in Jov. v. 52, 53.     --_antris_, antro Dictæo.     --_ærisonis_, χαλκοφώνοις, χαλκοκτύποις, propter Κνώσσια ὀρχήματα,     vel πυῤῥίχην et ἐνόπλιον, quam saltationem armatam invenisse, et     nato quoque Jove instituisse feruntur. Vid. Spanhem. l.c.     94. _agitare saltus_ (propr. feras in iis v.c. ap. Virg. Æn.     IX, 686) ut _fatigare_ dixit Virg. Æn. IX, 605.       94. _armis_ malebat N. Heins. suffrag. Drak. Non male: certe       vulgata friget.   Ille vagam cælo demisit sæpe volucrem,   Ille procul campo linquentem retia cervum   Vulnere sistebat; rueretque inopina sub ictu   Ante fera incauto, quam sibila poneret arcus.   Nec se tum pharetra jactavit justius ulla,                       100   Eois quamquam certet Gortyna sagittis.     96. Innuitur dexteritas et impetus, quo telum emittitur. Gron.     Diatr. Stat. c. 16, v. 98 per hypallagen interpretatur: ante rueret     fera incauta sub inopino ictu. Sed _incautum_ h.l. et ap. Lucan.     IV, 719 non modo eum dici, qui sibi non caveat, sed etiam, qui non     caveatur, putant Barth. Adv. XXXV, 3, et Drak. ad h.l. ubi multis     exemplis probat, plura adjectiva, quæ vim activam habeant, v.c.     _nescius_, _ignarus_, _dubius_, _incredulus_, _surdus_, _cæcus_,     _infestus_, passive, et contra _ignotus_, _notus_, _suspectus_,     _innocuus_ et alia active sumi. Conf. quos laudat VV. DD. ad Phædr.     I, 11, et ad Gell. IX, 12; Gronov. ad Sen. Œd. v. 1; Boxhorn. ad     Plaut. Rud. I, v, 17; Heins. ad Ovid. Met. VII, 672; Hottom. ad Cic.     Verr. I, 7; Pric. ad Appul. Med. IX, p. 190; Æmil. Port. in Lex.     Ion. Vid. Ἄκριτος et al. Add. Intpp. Tac. Ann. I, 50, et Cort. ad     Sallust. b. Jug. c. 49, 5.     [99.] _poneret_, deponeret, finiret.     100. Nec ullus Cretensium Mopso tum arte jaculandi antecellebat.     101. _Eois certet sagittis_, de arte sagittandi contendat cum     Orientalibus, forte Parthis. Cf. Virg. Æn. XII, 858, et Lucan. VIII, 300, 311.