Willem Roda 36

Willem Roda 36

Willem knielde, met kloppend hart, naast Lord Greybury neer. Vlak aan

den voet van den berg was hun achter een hooge eiken struik een plaats

aangewezen. Menig jager benijdde hun dien voordeeligen post; want

daar had men kans Satan den eersten kogel toe te zenden; want vandaar

konden ze den geheelen weg, die zich om den voet slingerde, overzien.

 

"Ben je bang?" fluisterde Lord Greybury hem in 't oor.

 

"Neen; maar ik beef wel 'n beetje."

 

"Dat is niets, je behoeft niet te schieten; voordat de ever hier op

den weg is--als hij tenminste dom genoeg is, uit het kreupelhout te

komen--heeft hij al een kogel beet."

 

"Maar misschien zit hij hier vlak bij verborgen."

 

"Dat is niet onmogelijk en in dit geval hebben we een gevaarlijk

plaatsje," was het troostrijk antwoord, en Lord Greybury trok zijn

hartsvanger uit de scheede en legde het blanke mes naast zich op

het gras.

 

"Wat wilt u doen?"

 

"Het dier te lijf gaan, als het me te na komt."

 

Het geheele voorkomen van den Engelschman was veranderd. Op zijn

anders zoo strak gelaat was de hartstocht voor de jacht zichtbaar en

zijn oogen fonkelden van strijdlust.

 

Willem rilde bij de gedachte, dat de Lord zich roekeloos aan gevaar

zou blootstellen, en hij voelde, dat hem zelfs de moed ontbrak,

zijn heer te hulp te komen.

 

Het duurde wel een uur, eer het drijven begon; want zij, die den

berg van de andere zijde moesten beklimmen, hadden een moeilijken en

langen tocht te doen. Eindelijk verried een verwijderd, flauw hoorbaar

gehuil, hetwelk door de echo van de overzijde in plaats van uit de

hoogte scheen te komen, dat de honden waren losgelaten en de jacht

was begonnen. Daarop werd alles weer doodstil. Met angstige spanning

tuurde Willem door een opening in de struiken. Hij meende op korten

afstand de honden te hooren snuiven en snuffelen.

 

Weer verstreek een half uur. Plotseling stiet een hond, dicht in zijn

nabijheid een zegevierend gehuil uit. De ever was ontdekt.

 

"Hoera, zwijn! Hond, tsa! Hond, pak aan!" schreeuwden de hondenbaas

en de drijvers om het hardst. De lucht daverde van het geblaf en

het gehuil der honden, die van alle zijden door de struiken kwamen

toesnellen, en van het geschreeuw der drijvers, die den ever naar

beneden of zijwaarts-af trachtten te drijven.

 

Willem rilde van angst. Hij was bijna niet in staat zijn buks vast te

houden. Lord Greybury lag op de knieën, het bovenlijf voorovergebogen,

de kolf tegen de heup gedrukt, den vinger aan den trekker, gereed

elk oogenblik aan te leggen en af te drukken, zoodra de ever maar

een handbreed van zijne borstelhuid te zien gaf.

 

Het geblaf en geschreeuw kwam nader. Van tijd tot tijd bewees een

jammerlijk gehuil, dat een onervaren hond in zijn overmoed den ever

te na was gekomen, en voor zijn vermetelheid met een stoot van de

geduchte slagtanden was gestraft.

 

"Dek je achter mij; ze komen hier heen," fluisterde de Lord, die

Willems angst op zijn gelaat las. Een duidelijk hoorbaar, dof gebrom

bevestigde de woorden van den Engelschman. Het kraken van de doode

takken, het ritselen van de dorre bladeren wees voor het gehoor den

weg aan, dien de ever al vluchtende volgde. Te zien was er niets,

van de honden, noch van de drijvers; van den ever het allerminst.

 

"Klim in dat boompje," gaf lord Greybury meer door gebaren, dan door

woorden Willem te verstaan; er was iets minachtends in zijn blik. Dat

was te veel voor Willem; de schaamte joeg hem het bloed naar de wangen.

 

De kalme moed van den Engelschman stak hem een hart onder den riem,

en zooals wel meer gebeurt, ook het naderen van het gevaar verdreef

zijn angst. Het beven hield eensklaps op; hij knielde naast den

Engelschman neer en omklemde stevig zijn hartsvanger.

 

"Ho, zwijn! tsa hond!" schreeuwden de drijvers van boven af. De ever

moest vlak tusschen deze en Willem zijn; het dier scheen stil te

staan. Door de openingen van het boschje konden ze nu den zwartborstel

zien. Hij snoof de lucht in en scheen te overleggen, wat hem te doen

stond. De honden, die in een kring om hem heen stonden te huilen en

te blaffen, telde hij weinig. Geen van alle durfde naderen. Achter hem

stonden de drijvers te razen en te schreeuwen als bezetenen, doch zij

waren evenals de honden gereed, ijlings op de vlucht te gaan, zoodra

mijnheer Satan het in zijn dikken kop mocht krijgen, om te keeren.

 

Vóór hem bleek het echter ook niet pluis te zijn. Wat te doen? Daar

naderde een van de honden hem wat te dicht. Eén zijsprong, één stoot

van den ever, en de waaghals vloog met opengescheurden buik vijf voet

hoog in de lucht, boven het kreupelhout uit.

 

Nu nam het wilde zwijn zijn kans waar. Het stoof vooruit. "Paf,"

knalde het schot van Lord Greybury. De ever brulde als een varken,

dat geslacht wordt; hij stond een oogenblik stil, boog toen den kop en

vloog in razende vaart recht op Lord Greybury af. Deze had geen tijd,

uit zijn knielende houding op te staan. Willem stiet een gil van angst

uit; hij liet zijn mes vallen, maar gaf tegelijkertijd den Lord een

duw, die dezen een eindweegs op zijde deed vallen; hij zelf rolde

door den terugstuit eveneens om. De ever vloog tusschen beiden door,

onmiddellijk gevolgd door den geheelen troep hijgende of jankende

honden en gillende drijvers.

 

"Dat is de tweede maal, dat je mij het leven redt," zei de Engelschman

opstaande.

 

Doch Willem, die reeds van den schrik bekomen was, hoorde het niet

eens; hij wijdde al zijn aandacht aan de jacht, die nu in haar geheel

zichtbaar was. Satan was uit het kreupelhout gedreven, en draafde den

lavaweg op; een bloedspoor teekende zijn loop. Het was een reusachtig

dier; de zwarte borstels op den rug stonden overeind en deden hem

nog grooter schijnen dan hij werkelijk was. Zijne slagtanden waren

even lang als zijn kop. De honden haalden hem in, en nu zij hem

aangeschoten wisten, waagden zij het, op hem los te springen; een

stuk of vijf beten zich vast.

 

Maar de ever schudde ze brullende af, en deed er een paar een luchtreis

maken. Dit boezemde den anderen ontzag in.

 

Daar sprong de hondenbaas uit het kreupelhout op den weg, gevolgd door

twee honden, die tot nu toe geen deel aan de jacht hadden mogen nemen.

 

"Ho zwijn, tsa Turk! pak aan Caro!" riep hij hun toe. De ophitsing

was overbodig.

 

Nauwelijks had Caro den ever gezien, of hij vloog hem naar den kop,

maar lag een oogenblik later met opengereten buik in een greppel

te spartelen.

 

Turk gaf geen geluid, terwijl hij op den ever toe rende. Met een

vervaarlijken sprong greep hij het rechteroor van het wilde zwijn

tusschen zijn scherpe tanden, en op hetzelfde oogenblik, dat de

ever den kop bukte, om hem op dezelfde wijze als zijn kameraad Caro

onschadelijk te maken, sprong Turk met ongelooflijke behendigheid over

het zwijn heen. Hij hield echter het rechter oor tusschen zijne tanden

geklemd, zoodat hij het zwijn belette naar hem te stooten. De ever

brulde van pijn en van machtelooze woede, daar zijn kop naar rechts

getrokken werd, en zijn aanvaller zich links bevond. De overige honden

hadden op deze manoeuvre van Turk gewacht, om opnieuw aan te vallen en

zich weder vast te bijten. Bedolven onder een door elkander krielende

hoop honden, sukkelde de ever nog een eind weegs voort. Nu was ook

de hondenbaas naderbij gekomen; met opgeheven hartsvanger snelde hij

op den ever toe. Deze bemerkte hem. Met inspanning van zijn laatste

krachten trachtte hij zijne aanvallers af te schudden, doch Turk en

drie andere honden hielden vast. Wel keerde het zwijn zich nog om,

ten einde weer in het kreupelhout te komen, maar het bloedverlies

had hem te zeer verzwakt, om snel te kunnen loopen.

 

De hondenbaas haalde hem in, greep hem met de linkerhand van achter

bij de lange rugborstels en liet zich meesleuren. Het blanke staal

flikkerde een oogenblik in de lucht, en verdween daarop tot aan het

hecht tusschen de ribben achter het schouderblad.

 

De ever brulde weer als toen hij het schot van Lord Greybury ontving,

en vóór nog de hondenbaas het bloedige wapen aan het gras had

afgeveegd, zakte Satan ineen.

 

Een der drijvers blies het signaal: "Zwijn dood," en van alle zijden

kwamen de jagers uit hun schuilplaatsen te voorschijn.

 

"Een prachtig schot, een koningsschot," riep de hondenbaas, toen

hij met de zweep de honden van den ever had verjaagd, "de kogel is

door de beide longtoppen gegaan. Als er niet zoo goed gemikt was,

zou de rakker ons nog ontsnapt zijn. Wie heeft zoo goed getroffen?"

 

Geen der jagers antwoordde.

 

"Dan was het zonder twijfel Uwe Hoogheid," zeide de opperjager

naderbijtredende. "Wij wenschen u geluk met het prachtige schot en

zouden daaraan alleen reeds uw waren stand herkennen."

 

De Lord boog, bedankte voor de vriendelijke ontvangst, en zeide,

dat hij verder geen deel aan de jacht zou nemen.

 

De jagers trokken gezamenlijk terug naar het rendez-vous, waar ze

hun collega's aantroffen, die reeds in een andere streek twee wilde

zwijnen gedood hadden.

 

De honden waren intusschen weer gekoppeld. Vier der gewonden moesten

afgemaakt worden; daar volgens den hondenbaas geen genezing meer

te wachten was. Vijf andere, wien de ingewanden uit het lijf

hingen, schenen aan dergelijke kleinigheden gewoon te zijn. Ze

kwispelstaartten, toen de hondenbaas het verbandlinnen voor den dag

haalde, en lieten zich verbinden, zonder een kreet van smart te uiten.

 

Na een stevig ontbijt gebruikt te hebben, namen onze reisgenooten

afscheid van de jagers. De opperjager bood hun een der slagtanden

van Satan aan, als een herinnering aan deze jacht, en geleidde hen

naar Buschweiler terug.

 

Lord Greybury en Willem gingen niet weer naar Bonn terug, maar reisden nog denzelfden dag naar Coblenz aan den Rijn, vanwaar zij hun reis met de stoomboot wenschten voort te zetten.