Willem Roda 52

Willem Roda 52

"De premie kwam me dus eerlijk toe, maar een paar Engelschen zouden

me toch overbluft hebben, als die man me niet geholpen had. Wanneer ik

mij in het Engelsch niet goed wist uit te drukken, vertaalde hij mijn

Nederlandsch in het Engelsch, en zoo kreeg ik de premie. Mijn tolk zag

er armoedig en vervallen uit. "Ik zal hem wat van de premie meegeven,"

dacht ik. "Kom, kameraad!" zei ik. "Landslui moeten elkander helpen

in den vreemde. De eene dienst is de andere waard. Toe, pak aan,

het is je van harte gegund."

 

""Ik ben je landsman niet," zegt hij en zet een paar oogen op dat ik

er van schrik. En toch ben ik er nog zoo zeker niet van, dat hij geen

Nederlander is."

 

Willem was, terwijl Knol vertelde, beurtelings rood en bleek geworden.

 

"Ken je zijn naam niet, Kees?" bracht hij stotterend uit.

 

"Willem wat mankeert je? Wat kan jou dien man schelen?"

 

"Knol, ik zoek naar iemand, die mij na aan het hart ligt. Hij is een

jaar geleden naar de nieuwe goudvelden vertrokken. Als daar ginds zoo

weinig Hollanders zijn, is het zeer goed mogelijk, dat jouw tolk de

man is, dien ik zoek. Kom, Knol, zeg eens dadelijk, hoe heette hij?"

 

"Ja, wacht eens. De Engelsche rechter sprak dien naam zoo vreemd

uit, dat ik hem niet goed verstond. Willem maak je niet blij met een

doode musch; 't was geen Hollandsche naam. Bazes, Boeges o£ zoo iets,

met nog wat er voor!"

 

"Borgers!" schreeuwde Willem opspringend, "Herman Borgers!"

 

"Ja juist, dat zal het geweest zijn, Herman, ja nu herinner ik het

mij, ik dacht, dat Herman bij den naam hoorde. Dan is hij toch een

Hollander."

 

"Knol, we gaan naar de goudvelden Herman zoeken. Wij moeten hem

vinden, het mag kosten wat het wil!" riep Willem op blijden en

vastberaden toon.

 

"Een kleinigheidje; of het zoo maar niets is. Naar de goudvelden,

dat is een gevaarlijke weg en...."

 

"Neen, Kees, wat je ook zegt, dat helpt je niets. Stribbel dus niet

langer tegen. Het moet en het zal gebeuren, al was het een jaar van

hier en al moesten we ons midden door de wilden heen slaan!"

 

"Dat kan er wel eens op zitten, of we moesten den grooten weg volgen;

dan duurt zoo'n reisje minstens een maand, al rijden we als dollen;--en

in een maand scheer ik vijfhonderd schapen tegen een shilling het stuk,

dat is vijf-en-twintig pond."

 

"O, als je geen andere bezwaren hebt, is de zaak beklonken. Geld

is bij mij het minste. Ik zal je eens iets influisteren, dat ik je

eigenlijk nog niet mag vertellen!"

 

"Jij!" riep Knol in ongeloovige verbazing over hetgeen Willem

hem fluisterend vertelde. "Ben je mal! Je zag er van morgen nogal

managerachtig uit met je teerkwast. Teerjongen en manager, dat lijkt

net zooveel op elkander als schoenpoetser en minister. Och kom,

maak dat anderen wijs!"

 

"En toch is dat zoo, Knol. Loop eens een eindje mede het vlakke

veld in, dan zal ik je de zaak haarfijn vertellen, en je zult me

gelooven."--

 

"Willem, je bent een geluksvogel!" zei Knol eenige minuten

later. "Honderd pond in de week! Als je 't in een boek leest, geloof

je het niet!"

 

"Stil, spreek zoo luid niet. Geef je me nu je hand er op, dat je

meegaat. Te zult er geen schade bij hebben."

 

"Nu goed. Ik beloof het je. Eigenlijk ben ik het jou en dien

Borgers verplicht. Aan jou heb ik te danken, dat ik veilig uit De

Kruisberg ontsnappen kon, en aan hem, dat ik vijftig pond premie

heb ontvangen. Ik kan weggaan, wanneer ik wil. Maar hoe doe jij? Jij

kunt toch zoo maar niet wegloopen, nadat je een paar dagen leerling

bent geweest?"

 

"Dat zal toch wel moeten," zei Willem nadenkend en meer tot zichzelf

dan tot Knol sprekend. "Ik zal wachten tot de volgende week; als de

mail-man met de brieven uit Brisbane op het station komt, zal er

wel een van mijn Engelschman voor mij bij zijn; dan schrijf ik er

een terug, waarin ik hem meld, dat ik dien "Raap" van den man met de

huifkar heb gevonden, die Herman Borgers persoonlijk kent. Hij weet,

hoeveel er mij aan gelegen is dien jongen man te spreken en zal het

wel billijken, dat ik hem onverwijld ga opzoeken.

 

"Kees, als we Jacky, den blackboy, als gids mede konden krijgen,

zouden we in rechte lijn door de wildernis kunnen trekken en dan

zonder twijfel den weg in de helft van den tijd afleggen."

 

"Nu, Willem, ik doe zooals op De Kruisberg; ik laat alles aan jou

over. Het plannenmaken is je toevertrouwd, dat weet ik nog vanouds;

mijn hoofd is er zeker niet voor geschikt; ik schik mij naar jouw wil,

dan zal het wel goed afloopen. Ik ga slapen; morgen bij het aanbreken

van den dag moet ik in de wolschuur zijn. Wel te rusten!"

 

"Goeden nacht, Kees. 't Blijft dus afgesproken, dat jij in elk geval

medegaat?"

 

"Wel! Jij hebt hier, als ik het goed naga, te bevelen en niet te

verzoeken. Ik scheer eigenlijk jouw schapen!"

 

"Dat is ook zoo, Kees, en het zal je geen nadeel zijn!"

 

"Nu, Willem, misschien besluit ik nog wel, een groote knecht in plaats

van een kleinen baas te worden. Goeden nacht, squatter!"

 

"Slaap wel, opzichter!"

 

Met een hart vol hoop en een hoofd vol plannen, rolde Willem zich

dien nacht in zijn dekens, doch hij kon den slaap niet vatten. Wat

hij den manager moest zeggen, en wat naar Amsterdam en naar Brisbane

schrijven, hield zijn geest wakker. Hij betastte in het donker nog

eens den ring en den brief, die nu eindelijk kans hadden, binnenkort

hun bestemming te bereiken.

 

"William, slaap je al?" hoorde hij dicht bij zijn veldbed fluisteren.

 

"Dilly, ben jij het?"

 

"Ja," zeide deze en ging naast Willem op den rand van het bed

zitten. "Ik ben hierheen geslopen, om je te zeggen, dat je op je

hoede moet zijn. De manager heeft achterdocht opgevat; waardoor,

weet ik niet; zijn kwaad geweten doet hem alles en iedereen

verdacht voorkomen, en jij en je oom gelijken voor familieleden

al heel weinig op elkander. Hij zoekt van mij iets naders omtrent

jullie beiden te vernemen, omdat hij bemerkt heeft, dat wij met

ons drieën uit schapentellen zijn geweest. Ik weet ook zeker, dat

hij je beluisterd heeft, terwijl je met je landgenoot sprak. Ik heb

hem onder voorwendsel, dat ik hem iets toonen moest, tegen zijn zin

van de tent, waar jullie zoo luid spraken, weggetroond. Wees in het

vervolg voorzichtiger: achter elke tent of hut kan een luisteraar

verscholen zijn. Vertrouw ook niemand hoegenaamd ons geheim toe,

of alles is verloren. De bevolking van het station is wel niet op

zijn hand, maar hij kon licht iemand met fraaie beloften omkoopen,

om zich tegenover jou als ontevreden aan te stellen en je uit te

hooren. Pas dus op, de bedrieger is in staat, de wol te verkoopen,

voor ze afgeschoren is, met de schapen er bij, en het geld op te

strijken en zich uit de voeten te maken."

 

"John, ik zal je raad ter harte nemen, ofschoon ik niet zoo onnoozel

en lichtgeloovig ben, als je denkt. Ik ben nog wel jong, maar ik heb

veel ondervonden. Dilly, ik heb ook in een andere zaak je voorlichting

noodig."

 

Nu vertelde Willem den opzichter, dien hij nu reeds zijn vriend kon

noemen, dat en met welk doel hij naar de goudvelden moest vertrekken.

 

"Wat den manager betreft," beweerde Dilly, "die zal gemakkelijker

toegeven dan je denkt; hij ziet je waarschijnlijk met genoegen

vertrekken, en het zou hem, dunkt me, wat waard zijn, als je in het

geheel niet meer terugkwam. Maar of hij je Jacky meegeeft, weet ik

niet. Dat zou je anders minstens veertien dagen tijds uitsparen. De

groote wegen slingeren hier in eindelooze bochten van het eene

station naar het andere. Maar zoo'n zwarte neemt de richting, waarin

de kakatoes vliegen, en Jacky vooral kent den weg naar het Noorden

op een prik en weet bovendien de Majols te vermijden."

 

"Majols? Wat zijn dat nu weer?"

 

"Goed gewapende wilden, die alleen in de nabijheid van de runs

komen, om te stelen of te moorden. Echte menscheneters, die hier in

Noord-Queensland nog lang niet uitgestorven zijn. Maar heb je Jacky bij

je, dan loop je weinig gevaar; die ruikt zijn voormalige broertjes van

verre en is in de wildernis in zijn element als een visch in het water.

 

"Tot morgen, William, tracht bij voorbaat Jacky te winnen; met een

goudstuk doe je veel bij hem. Schrijf je oom, dat hij zich haasten

moet, anders is Mr. Walebone hem te vlug af. Ik zal intusschen een

oog in het zeil houden."

 

De manager nam Willems verzoek op, zooals Dilly vermoed had. Jacky

mocht mede gaan, om hem en zijn makker in rechte lijn door de bush

te geleiden, tot ze den grooten weg, niet ver van de velden, zouden

bereikt hebben. Mr. Walebone was van dit oogenblik af zelfs vriendelijk

tegen Willem: hij had wel gezien, dat schapenwasschen en teersmeren

geen werk voor hem was, en iets anders was er tijdens het scheren op

het station niet te doen. Willem begreep zeer goed, dat de manager

loog: in het magazijn, in de paardenkampen, waar de rijdieren der

scheerders en wasschers geborgen waren, in het slachthuis, overal

kwamen handen te kort; doch hij hield zich onnoozel.

 

Een week later kwam de rijdende mail-man op Darlingstation aan. Hij

voerde een tweede paard, met een groot pak brieven en kranten beladen,

aan den teugel met zich en werd met gejuich ontvangen.