Willem Roda 62

Willem Roda 62

"Welnu, waarom zouden we ons bevreesd maken?" zei de Engelschman,

de eenige, die geheel kalm bleef, "'t Moet een goedaardig slag van

volk zijn, die wilden, welke hier rondzwierven; anders hadden ze

Willem en mij wel in den slaap gedood."

 

"Ja, dit is een onverklaarbare zaak en een groot geluk. Ik zou het

mezelf nooit vergeven hebben, dat ik zorgeloos genoeg ben geweest, me

te verwijderen. Je waakzaamheid verslapt op het laatst ook zoo, als je

een dag of twaalf niets te zien krijgt, dat op een wilde lijkt." Knol

stampte spijtig met den voet op den grond. "Maar jammeren helpt hier

niets. Wat moeten we beginnen?"

 

"Wel, doortrekken, alsof er niets gebeurd was!" antwoordde de

Lord. "Indien de Majols bemerken, dat we bang zijn, zullen ze ons

zeker aanvallen."

 

"Zonder twijfel," zei Willem. "En dat kunnen ze evengoed in de vlakte

als in het bosch. Bovendien loopen we gevaar te verdwalen, wanneer

we een anderen weg nemen."

 

"Recht doorrijden, dat is het beste, wat we doen kunnen," besloot

Herman Borgers. "Laten we toonen, dat we niet bevreesd zijn, al

hebben we geen geweren. Wanneer de zwarten ons te na komen halen we

onze revolvers voor den dag en branden los. Dat zal hun wel ontzag

inboezemen, want ze kennen die dingen niet of vermoeden niet, dat we

nog vuurwapens bezitten. Wellicht hebben ze in het geheel geen kwade

bedoelingen, en hebben ze alleen uit voorzorg onze geweren opgeborgen."

 

"Dat kun je begrijpen!" hernam Knol. "Wie heeft ooit van een Majol

gehoord, die geen kwade bedoelingen had? Dat ze Willem en den Sir

niet gespietst hebben, kan wel een andere reden hebben, misschien is

er een post van de zwarte politie in de buurt en zijn de wilden bang

voor een tuchtiging."

 

"Een reden te meer om geen vrees te toonen!" zeide de Engelschman. "Ik

wil evenwel de verantwoordelijkheid niet op mij nemen; ieder moet

handelen naar eigen wil. Er staan ons slechts twee wegen open:

terugkeeren of doortrekken, want hier blijven kunnen we niet: we zijn

ongedekt; het eerste denkt me echter nog gevaarlijker dan het laatste."

 

"Zoo is het!" beweerde Willem. "Zijn de zwarten in zoo groot aantal

in het bosch vereenigd, als Knol vermoedt, dan is net voor hen vijf

minuten werks ons aan te vallen en af te maken. Ik zie evenwel de zaken

zoo donker niet in; niet alle Majols, denk ik, zullen moordenaars en

menscheneters zijn; rijden we regelrecht, en zooals de zwarten meenen,

ongewapend door, dan toonen wij hun tevens, dat wij niet met kwade

bedoelingen tot hen komen."

 

"Ik ben ook voor verder trekken," voegde Herman Borgers er bij.

 

"'t Is roekeloosheid! 't is waaghalzerij uit nieuwsgierigheid!" hield

Kees Knol vol. "Alleen hier achterblijven kan ik niet; ik moet dus

wel meegaan, maar ik zie er geen heil in."

 

"Opstijgen!" riep Willem. "Hoe eer we zekerheid hebben hoe

beter. Verbergt de pistolen, jongens, en laten we in het bosch luid

spreken."

 

Uren reeds hadden de vier ruiters, zooveel mogelijk in rechte lijn,

tusschen de gomboomen door gereden; doch hoe scherp ze rondkeken en

luisterden, geen wilde liet zich zien of hooren.

 

"Als ik op een andere wijze het verdwijnen van onze geweren verklaren

kon, zou ik gelooven, dat Herman en Knol zich vergist hebben!" zei

Willem op luiden toon.

 

"Vlei je niet met ijdele hoop, Willem; ik ben er zeker van!" antwoordde

Borgers.

 

Daar kwamen onverwachts de beide afgedwaalde paarden zich hinnekend

bij den andere voegen. Tot verwondering der ruiters waren ze niet

meer gekluisterd.

 

"Nu begrijp ik er niets meer van!" zei Knol. "Van zulk een

goedgunstigheid bij de Majols heb ik nog nooit hooren vertellen. Ik

vertrouw de zaak niet, ik vrees, dat ze ons in een val willen lokken."

 

"Dat kan ik niet gelooven," meende Lord Greybury, "we zijn immers in

hun macht, waarom zouden ze dan nu niet voor den dag komen?"

 

't Begon te schemeren; op een lichte plek in het bosch, niet ver van

een grooten plas, besloot men halt te maken en het kampvuur aan te

leggen. Het troebele water werd gefiltreerd, gekookt en in korten

tijd was de maaltijd geëindigd. Geen van vieren durfde zich echter

bij het vuur nederleggen om te slapen.

 

"'t Is een heerlijke zomernacht," begon Willem. "We blijven hier bij

elkander zitten praten, dan kunnen de Majols wanneer ze ons begluren,

opmerken, dat we wakker en voorbereid zijn. Wat dunkt u, Sir, zouden

we onze pistolen eens afvuren?"

 

"Neen, ik vind het beter, dat nu te laten, tot de zwarten een meer

vijandelijke houding aannemen; bovendien heeft dat veel van een

uitdaging."

 

"Zeg eens, Willem!" fluisterde Knol, "kijk eens goed; daar tusschen

de boomen verbeeld ik mij een menschelijke gestalte te zien."

 

"Ja, waarlijk, daar staat iemand!" riepen Willem en Herman en wilden

opspringen.

 

"Blijft zitten!" gebood de Engelschman. "Laten we ons houden, of we

hem niet gezien hebben en afwachten."

 

"Hij komt hierheen; 't is de wilde met zijn mantel van dezen middag;

nu zullen we het hebben!" zeide Knol zacht.

 

Met afgemeten tred naderde de zwarte het vuur; de lange grijze

mantel van aan elkander genaaide oppossumhuiden sleepte over den

grond; een hooge kam van gele kakatoekuiven versierde zijn stijf

opstaande haren; in de eene hand droeg hij een lans, in de andere

een ijzerhouten schild.

 

In gespannen verwachting staarden de vier mannen den naderenden zwarte

aan. Bij het vuur gekomen bleef hij staan, wierp lans en schild

op het gras, legde de hand op de borst, keek beurtelings elk der

neerzittenden aan en zei daarop langzaam in goed verstaanbaar Engelsch:

 

"Is het den zwarten man vergund, aan het kampvuur zijner witte vrienden

een plaatsje in te nemen?"

 

Indien Willem en zijn metgezellen een standbeeld den mond hadden zien

opendoen en hooren spreken, ze hadden geen verwonderder gezichten

kunnen zetten.

 

"Mijn vrienden verwonderen zich van een zwarten man woorden des vredes

te ontvangen, in plaats van een scherpe speer of een pletterenden

boemerang," vervolgde de wilde na eenige oogenblikken. "Mijn vrienden

doen verkeerd; niet alle zwarten zijn Majols."

 

"Maar neem dan toch plaats, mijnheer de.... mijnheer de Zwarte!" riep

Willem, die het eerst van zijn verbazing bekomen was. "Neem plaats;

gij zijt ons welkom als.... ja, als de zon in den winter. Lust gij

een stukje pekelvleesch, of een kopje thee met suiker hè? Of een

pijp tabak?"

 

"Mijn jonge vriend denkt, dat Tatamboe het vuur der witte mannen

zoekt, omdat hij honger heeft. Mijn vriend vergist zich, maar hij

geve tabak. Het is lang geleden, dat de zwarte man Engelsche tabak

heeft gerookt, en zijn pijp is gebroken."

 

Vier pijpen voor één werden den zonderlingen zwarte aangeboden. Hij

koos een half doorgerookte, meerschuimen; 't eigendom van Knol; Willem

gaf hem een geheel pond tabak uit den voorraad. De deftige zwarte

stopte zwijgend zijn pijp, knoopte het pakje tabak in de dunne slip

van zijn mantel, zette zich neder en begon met zichtbaar welgevallen

te dampen.

 

Eveneens zwijgend, keken de blanken elkander aan. Wat moesten ze van

zulk een ontmoeting denken? Het scheen wel of ze onder de Roodhuiden

in plaats van onder de woeste Kannibalen van Queensland waren geraakt;

en de vent sprak een Engelsch, dat Knol jaloersch maakte.

 

De zwarte smookte ijverig door, tot zijn pijp ledig was; toen knoopte

hij die in de zwarte slip van zijn mantel. Knol begon te lachen,

maar een flinke stomp in den rug, die Willem hem toediende, bracht

hem tot bezinning.

 

"Mijn witte vrienden moeten terugkeeren!" begon de zwarte langzaam

sprekend en voor zich naar den grond ziende.

 

"Waarom?" vroeg Willem. "Wij hebben niets kwaads in den zin en veel

tabak voor onze zwarte vrienden op de paarden."

 

"Mijn witte vriend is jong en moedig; hij vreest het gevaar niet,

en hij is dom, want hij ziet het gevaar niet!"

 

"Dank je wel voor het compliment, mijnheer Tatamboe; wil onze

hooggekuifde vriend ons dan zeggen, waarin dat gevaar bestaat?"

 

"Willem, neem je in acht," fluisterde Lord Greybury. "Maak hem niet

boos. Ik ben beter diplomaat dan jij; laat mij begaan, ik zal dit

raadsel trachten op te lossen."

 

De Engelschman stak den zwarte de hand toe, die deze drukte, en zeide,

even langzaam boekentaal sprekend als de wilde:

 

"Mijn zwarte vriend spreekt de waarheid, wij zijn allen zeer dom,

maar hij is wijs; hij leere ons het gevaar kennen."

 

De zwarte gestreeld door dien lof, zette een hooge borst.

 

"Mijn lange, witte vriend is oud en wijs," zei hij. "Honderd,

tweehonderd zwarte mannen zijn samengekomen van het Noorden, van

het Zuiden, van het Oosten en het Westen, en nog honderd komen

morgen met hun vrouwen en kinderen om bori-bori te houden in dit

woud. Zij haten de witte mannen, omdat deze hun jachtvelden stelen en

de bosschen omhakken. Waar zullen zij voedsel vinden voor zichzelf,

voor hun vrouwen en kinderen, wanneer de witte mannen alle kengoeroes

en wallabies uitgeroeid zullen hebben? Zij haten de witte mannen en

zullen hen dooden; want zij zelf worden vervolgd en gedood als dingo's,

door vreemde zwarte mannen, aan wie de witte geweren hebben gegeven!"

 

"Wij behooren niet tot de witte mannen, die zulke slechte dingen doen;

wij zijn vrienden van de zwarte mannen," hernam Lord Greybury. Hij

legde, dit zeggende, de hand op de borst en boog; tegelijk gaf hij

zijn metgezellen een teeken hetzelfde te doen.

 

"Ik geloof mijn vrienden," vervolgde Tatamboe, "zij hebben het bewezen;